Ginunita ang ika-3 taon ng digmaan sa Silangang Asia

Media

Part of The Republic

Title: Ginunita ang ika-3 taon ng digmaan sa Silangang Asia
Language: Filipino
Source: The Republic Year I (9) December 11, 1944
Year: 1944
Subject: Laurel, Jose Paciano -- 1891-1959; World War -- 1939-1945 -- Philippines -- Anniversaries, etc.
Rights
Fulltext: ANG REPUBLIKA LUNES, DISIEMBRE 11, 1944 WIKANG PANGBANS. Nasa Likuran Ng Republika Ang “Makapili” Patutunayan Na May Bansa Sa Pilipinas Ipinagunita Ni Guinto Ang Blackout Dahil Sa Pagsalakay Kung Gabi Isang pamahayag, isang timpalakpanitik at isang paligsahan sa pintura ang mga unang tugon sa tanong ng Tribune sa kanyang editorial noong Mierkoles na pinamagatang “Mayroon Bang Bansang Pilipino?” Ang tatlong kilusang ito ay sabaysabay ha ipinahayag ni Gobernador Militar Leon G. Guinto na nagsabing walang sukat ipagalinlangan sa pagkakaroon ng tunay na bansa sa Pilipinas, pagka’t ang bayang pilipino ay hindi lamang isang bansa, kungdi katutubong makabansa at masugid na tagapangalaga ng diwa ng pilipinismo. Ang pamahayag at talumpatian na inaasahang lalahukan ng lahat ng lipunan at kapisanan sa Maynila ay idaraos sa Dulaang Metropolitan sa loob ng linggong ito. Hinggil sa dalawang timpalak, si Gobernador Guinto ay naglaan ng 14 na gantingpalang umaabot sa halagang 1*16,000, na babahagihin sa mga magtatagumpay. Ang timpalakpanitik ay sa tuluyan o tula na susulatin sa Tagalog, Ingles o Kastila nang di kukulangin sa 10 papelmakinilya, at kailangang isulit hanggang sa ika25 ng Disiembre. Ang katha ay tiyak na magpapakilala na mayroon ngang bansang pilipino. Ang timpalak sa pintura ay dapat namang magtanghal ng mga pakikutunggali ng mga pilipino sa pagtatamo ng kanilang kalayaan. Inaakalang maaaring limitan ng mga aeroplanong amerikano ang kilusang panggabi sa ibabaw ng Maynila, si Gobernador Militar Leon G. Guinto ay muling nagpagunita ng pangangailangan sa mahigpit na pagtupad sa mga kautusan sa pagpapadilim. Mula sa ika-11 hg gabi ay umiiral na ang “total blackout,” ang sabi niya, at ukol dito ay ihay utos sa Pulisia na usigin ang sino mang lalabag. Sinabi ni Gobernador Guinto na makatutulong ang mga mamamayan sa pagtatanggol sa Maynila sa pamamagitan ng pagsunod sa lubusang pagpapadilim. Pamahalaan Ng Pilipino, Ani Laurel Nguni’t Patuloy Ding 1*300 Ang Halaga Sa Maynila lutulong Sa Hukbo Sa Pagtatanggol Sa Pilipinas Naglagay Ng Tanging Tagasiyasat Sa MCCA GINUNITA ANG IKA-3 TAON NG DIGMAAN SA SILANGANG ASIA Upang dinggin at siyasatin ang lahat ng sumbong laban sa ibaibang MCCA, sa kanilang mga tagapangasiwa at iba' pang pinuno, itinalaga ni Ministro Pedro Sabido ng mga suliraning pangkabuhayan si Abogado Abelardo Subido na maging tagasiyasat na kakatawan sa Ministerio. Itiniwala kay G. Subido ang lahat ng kapangyarihang taglay ng Ministro ng mga suliraning pangkabuhayan na ibinigay sa kanya ng Kautusan Big. 4 ng Pangulo upang magpatawag at sumiyasat, aklat at iba pang kasulatan ng mga MCCA sa Maynila. Nabatid na sa 167 samahan sa pagtutulungan sa Siudad ay totoong marami ang karaingan at sumbong ng mga kasapi, tungkol sa sinasabing tiwaling pamamalakad, ma(Nata pahina 3 ang karugtong) ibaTahimik nguni’t taimtim na nunita ng mga mamamayan sa - . lipinas ang ika-3 taon ng digmaan sa Pasipiko, sa pamamagitan ng pagpipinid ng mga tanggapan ng pamahalaan at pagdaraos ng ibaibang palatuntunan noong Biernes, ika-8 ng Disiembre. Sa isang pahatidkawad kay Premier Heneral Kuniaki Koiso, ang Pangulong Jose P. Laurel ay nangako ng matibay na pagtatapat sa kasunduan sa pagtutulungan ng Hapon at Pilipinas. Nagpahayag naman ng kasiyahan si Embahador Syozo Murata sa mahalagang tulong ng Pilipinas sa kasalukuyang digmaan, at kanyang sinabi na ang Hapon ay nakatagpo sa Pilipinas ng isang tapat na katoto. Nagpuri siya sa mga pagsisikap ng Republika upang makapaghandog sa Nipon ng lahat ng tulong na kailangan. Si Ministro Claro M. Recto ng mga suliraning panglabas ay nagsalita sa radio at tinukoy niya ang kahulugan ng pagpasok ng bansa sa ika-4 na taon ng kalagayang nakikidigma, Ang pahatid ng Pangulong Laurel kay Premier Koiso ay itong sumusunod: “Sa pagsapit ng ikatlong kaarawan ng pagsiklab ng digmaan sa Lalong Malaking Silangang Asia sa maselang na sandaling ito na ang kapalaran ng mga silanganin ay naglalaro sa timbangan, itulot ninyong paratingin ko sa Inyong Kamahalan ang maalab na pagasa ng Republikang ito sa pagtatagumpay ng ating mga pagsisikap sa pagpapalaya sa mga bayan sa Silangang Asia. “Taglay ang matibay na pani-wala na ang digmaang ito ay ukol sa pagtatayo ng bagong kaayu(Nasa pahina 3 ang karugtong) giPi“Pamahalaan ng mga pilipino na pinalalakad ng mga pilipino at ukol sa mga pilipino.” Iyan ang hantungang inaadhika ng pangasiwaan ng Pangulong Jose P. Laurel, ayon sa ipinahayag niya sa mga patnugot at pangalawang patnugot ng mga kawanihan at mga tagapangasiwa ng mga samahang ari ng pamahalaan na naging panauhin niya sa Malakanyang kamakailan. Sinabi ng Pangulo na naniniwala siyang upang maging maligaya ang mga pilipino ay dapat silang magkaroon ng lubos na karapatang mamuhay nang nagsasarili sa paraang kanilang minamarapat. Nagpasalamaksa mga tinawag niyang “mga katulong ko sa Republika,” hiningi ng Pangulong Laurel sa mga kagawad ng pamahalaan na magpakita sila ng mabuting halimbawa sa mga magsisisunod, na kung sila man ay hindi nakarating sa nais nilang paroonan ay naipakilaiang doon sih. patungo, at ang pa'gtapos ng kanilang gawain ay siyang magiging tungkulin naman ng mga magsisihalili. “Sa magtagumpny o mabigo ay ipakilala natin kung saan tayo patungo,” anang Pangulo, “sa pag. tatayo at pagpapanatili ng isang pamahalaan ng mga pilipino na pinalalakad ng mga pilipino at ukol sa mga pilipino lamang.” Ang mga panauhin ay hinandugan ng Pangulo ng pananghalian at alaala dahil sa nalalapit na Pasko. Haibang hinihintay ng bayang Maynila ang patalastas na opisial ng Ricoa kung kailan sisimulan ang pagrarasion ng bigas ay patuloy ding P300 isang salop ng bigas sa “black market,” kahi’t sa ilang bayang magpapalay sa Luson ay bumaba na hanggang sa P30 isang salop ng bigas na bagong ani, ayon sa napagalaman ng Republic. Mga mangangalakal na naglalakbay ang nagsasabing sa ilang bayan ng Nueba Esiha, nangunguna ang Guimba, ay P30 isang salop ng bigas noong linggong tinalikdan, at may mga palatandaan pang magpatuloy sa pagbaba. Sa Kabanatuan at Tarlak ay P40 isang salop, sa mga bayang palayan sa Pangasinan ay P40 rin; sa Naga, Kamarines Sur, ay P45; sa San Miguel ay P90; sa Baliwag ay P100. Ipinahayag ng Tagapangasiwang Arturo V. Tangco ng Ricoa na matutustusan ng kasalukuyang ani sa walong lalawigan ang pangangailangan ng buong Maynila. Inaasahan niyang madadala ng Ricoa sa Siudad ang dami ng bigas na makapapawi sa umiiral na tagsalat. Sa isang dako, kinikilalang ang patuloy na kamahalan ng bigas sa Maynila sa harap ng malaki nang kamurahan sa mga lalawi- I gang nagaani ay hindi na bunga ng kagipitan sa transportasion, kungdi ng mahigpit na utos ng Ricoa laban sa pagpapasok ng bigas at mais sa Siudad nang walang kapalit na pangpaluwag. Ipinalalagay na ang ibayong paghihigpit (Nasa pahina 3 ang karugtong) Maghahandog sa Hukbong Hapones ng tuwirang tulong sa lahat ng paraan upang maipagtanggol ang pananatili ng Republika at kalayaan ng Pilipinas, pinasina■ yaan noong Biernes ng hapon ang “Makabayang Katipunan ng Pili. pino” (Makapili). Ang Pangulong Jose P. Laurel ■ at si Heneral Tonoyuki Yamasita, l ktt. puno ng Hukbong Hapones sa Pilipinas, ay kapwa nagsalita sa pasinaya at nagpuri s'a kilusang ' ito na pinamumunuan ng mga litaw at subok nang makabayan. Sinabi ng Pangulong Laurel na sa ibabaw ng “Makapili” ay na, roon ang pamahalaan ng Republika, na aalinsunurin at pagmu, mulan ng kanyang kapangyarihan, gaya rin naman ng lahat ng kauring kapisanang pangbansa. “Ang bagong Kalipunan ay ma’ kikipagtulungan sa Republika,” . ang sabi ng Pangulo, “sapagka’t ang alin mang samahang magtatangkang pumaibabaw o hadlangan ’ ang pamahalaan ng Republika ay walang gagawin kungdi sirain ang Republika at ang gawain ng Ha’ pong nagbigayluwag sa kanyang pagkakatatag.” Ipinangako uli ni Heneral Yamasita ang lahat ng tulong ng Hukbong Imperial sa pagtatanggol sa Pilipinas laban sa pananalakay ng Hukbong Amerikano. Pinapurihan niya ang mga lider at layunin ng “Makapili” at ipinayong sumanib dito ang lahat ng piliSi Benigno R. Ramoz, tandis ng | “Ganap”, ay siyang ipinakilalang pangkal&hatang patnugot ng “Makapili”; pangalawang punong patnugot si Bise Ministro Pio Duran ng mga suliraning pangloob at ktt. tagapayo si Heneral Artemio Ricarte. Ang Pangulong Laurel ay siyang ktt. sangguniang pang(Nasa pahina 3 ang karugtong) May Kuarentenas Pa Sa Basura Sa Siudad Inilalako Sa Mga Lansangan Ang Estopadong Aso At Pusa ^“Genuwine”^ ANG MGA KAIBIGAN ng Pangalawang Gobernador Militar ng Maynila ay nagukol ng ibaibang palagay, sa harap ng ilang pusuelo ng kape, hinggil sa sinasabing pagnanakaw ng limang bombero sa kanyang tahanan na bahagya nang nailigtas sa sunog sa Santa Mesa kamakailan. Kabilang sa mga natunton sa mga bomberong dinakip ang isang bote ng wiski at ilang pares ng sapatos. bigan, kung siya si G. Figueras na balita sa pagiging mapagpatawad sa mga nagkakamali at sa kagandahang loob sa mga nangangailangan, ipatatawag na lamang niya ang mga bombero sa kanyang tanggapan, yayamang ang mga ito’y tauhan din niya, at pagkaraang pangaralan ay hindi na babawiin ang mga sapatos at alak na hindi niya iindahin ang pagkawala, bagkus kusa nang ipagkakaloob na parang mga aginaldong pamasko, tulad ng kanyang kinamihasnang pagreregalo sa mga kapalautangan. Napawi ang malaking bahagi ng nakasasakit-ng-matang tanawin sa Siudad pagkaraang maalis ang mga barongbarong at mailigpit ang mga basurang dating nakakalat sa maraming pook, sa bigaykayang kampanya sa paglilinis na ipinagutos ng City Hall. Napatunayang mabisa ang kuarentenas o “sona” sa mga pook at daang marurumi, na ang mga naninirahan o sino mang makulong doon ng mga bandilang dilaw ng Pulisia ay hindi makalalabas kungdi tumulong sa paglilinis. Ang ganitong paraan ng mga pinuno ng sanidad at ng Konstabularia Metropolitana ay nagturo sa marami ng pagkukusa sa paglilinis at ng pagiwas sa pagtatapon ng basura sa lansangan at labas ng kanilang bakuran. Sa paglilibot sa purok ng Bagumpanahon kamakailan ni Gobernador Militar Leon G. Guinto ay nagpakita siya ng kasiyahan sa malaking nagawa ng dalawang Hindi na ipinagkakaila ng maytinda na ang kanyang estopado o adobo ay aso. Upang maniwala ang mga bumibili ay ibinubukod niya ang bungo ng aso sa isang bandehado o pinggan at itinatanghal sa madia. Genuwine iyan” ang tila pagmamalaki pa ng mayAng laman ng lutong aso ay 1*10 ang isang putol, kaya ang asong kainaman ang laki ay maluwag na napagbibilhan nang mula sa 1*400 hanggang 1*500. Ayon sa mga nakatikim, ang aso ay masarap, nguni’t lalo umanong mabuti ang lasa ng pusa. Pinatutunayan ng mga dalubhasa sa pagkain na ang kinubang aso o pusa ay hindi makapagdudulot ng ano mang kapinsalaan sa katawan ng tao, manapa’y mabisang panghalili sa karne ng baka, baboy at manok. Sapul nang ang aso at pusa ay maging karaniwan nang pagkain ng mga pataygutom sa Siudad, nagsimula namang mapalis sa mga daan ang dating naggalang mga kawalang hayop, at ngayo’y ninanakaw na pati mga sadyang alaga at nakakulong sa bakuran ng mga may-ari. Ang pagnanakaw ng mga baboy, kambing, manok at iba pang hayop ay matagal nang inoopisio ng maraming walang pitagan sa ari ng may-ari. Kius Ng Kagitingan Ayon sa isang kaibigan, kung alak at sapatos lamang ang nanakawin kay Gobernador Figueras ay malamang hindi mapansin nitong may nawala sa kanya, at di sasalang iyan ang naging maling akala ng mga bomberong hindi nakatanggi sa anyaya ng masarap na amoy ng wiski at ng mga sapatos na “genuwine.” Marphil ay nagkamali umano ang mga mamamataysunog na sila’y nasa tahanan ng kanilang mataas na puno, at inisip na nasa loob sila ng isang almasen. Alinsunod naman sa isang kai- City Hall din. Isang katotohanan ang hindi maikakaila, ang sabi ng isang lumahok sa salitaan: pinatunayan ng mga bombero na sila’y nasa abakada pa lamang ng maharlikang sining ng pagnanakaw at malawak na siensia ng pangungulimbat. Iminumungkahi nito, na uliuli, kung sila’y may gagawing gaya ng ginawa nila sa tahanan ng Pangalawang Gobernador Militar ng Maynila, upang huwag masubukan sa kahiyahiyang kawalangmuwang, ay umupo muna sila sa paanan at sumangguni sa mga dalubhasa ng Pulisia na katabing himpilan lamang nila sa linggong kampanya. Ipinahayag niya na ang arawang paglilinis ay dapat ipagpatuloy, at hindi pa rin pinipigil ang pagkuarentenas sa mga dakong marurumi. Napansin ng mga naglalakad sa Avenida Rizal, Azcarraga at iba pang mataong pook, na nawala na sa mga bangketa ang mga mesa ng pagkain at mesa ng sugalan na pinaalis ng Pulisia, gayon man ipinangangambang ito’y pangsamantala lamang at maaaring magsibalik uli kung tatantangan ang kampanya ng mga maykapangyarihan sa Siudad. Hinirang Si Duran Na Bise Ministro Si Kinatawang Pio Duran, litaw na orientalista at naging patnugot ng kawanihan ng mga suliraning panglahat ng Kalibapi, ay hinirang ng Pangulong Laurel na pangalawang ministro ng mga suliraning pangloob. At ang anak ay humalik sa kamay ng kanyang ina, isang kawal na paalis at sa digma ay susugba; nakangiti’y lumuluha’t nagdaramdam kapwa sila: “Babalik din ako, inang.” “Hihintaying lagi kita!” Nagngangalit ang digmaan na kasunod ang ta ggutom, ang salot at kamatayan; libolibo’t laksang buhay ang nabuwis sa dambana ng sa bansang kalayaan. Mga umagang kulimlim, mga gabing malalagim ang sa ina ay nagdaang tila ibong maiitim, ang anak na nalalayo’y wala pa rin, wala pa rin. Isang araw, sa pinto ng kanyang kubo, may dumating na tila isang dakilang tao, at ang inang namamangha ay hinalikan sa noo: “Ito po ay ukol sa inyong anak, handog sa isang bayaning hindi malilimot . . . .” Sa kamay ng ina’y may naiwang krus. Kung ang mga matang namumugto ay nakatanaw sa malayo, sa mukha ng inang yao’y may ligayang dumarapo tuwi niyang mahihipo ang krus na nakasabit sa tapat ng kanyang puso! AVH Dis. 10, 1944. THE REPUBLIC: MONDAY, DECEMBER 11, 1944 F PAGE 3 Could we allow such a quantitative and qualitative retrogression to occur without raising ovr voices in alarm? Would we not be guilty of a criminal neglect if through indifference, carelessness, or cowardice, we were to keep silent and unconcerned at the imminence of this danger? At all times when we appeal to the people to make the greatest sacrifices, or when we exhort our government employees and the masses in general to comply strictly with their civic duties, we invoke the patriotism and the glorious deeds of our national heroes and point out their acts or standards of conduct worthy of imitation. At this moment, however, I realize that it is more practical to expose the ailing patient upon the steps of the temple so that all might comprehend the extent and the seriousness of the evil that must be remedied. May God grant that my appeal, completely devoid of favoritism, awake an echo in the heart of every Filipino, and that everyone might take full cognizance of the transcendental importance of the imminent dangers which now threaten us, the remedy for which can be found exclusively in our hands and in our determination to save at all cost the future of our race. To comprehend the present situation, at a glance, it is only necessary to look out of a window and contemplate on one side the inexhaustible legion of lean and haggard scarecrows who wander listlessly along the streets clamoring for a tin" handful of rice to appease their hunger; or the long line of old and young scavengers, digging with their trembling hands into garbage piles for impure remnants of discarded food, that they may not perish from inanition, or gathering fragments of dirty rags to cover their skinny bodies. If we should cast our look upon another side, we would notice the miserable spectacle of a great many victims of despair who with vague and lacklustre eyes seek the most fleeting solace for their moral sufferings. "Amongst them are the neurasthenic and the hysterical who shake with fear and shock at the least noise they hear around them, constantly tortured by the memory of loved ones who had been victims of misunderstanding, or of vengeance, or of fatality. Homes which at one time had been havens of happiness are now either destroyed or desertqd, because the shadow of Cain has fallen upon their roofs. What miseries, what horrors, what sufferings! Why should we not think primarily of ourselves, of our salvation from the perils that now assail us, of our own survival, so that, God granting, after this bloody war, which cannot be endless, we might recover what we have lost and reconstruct what has been destroyed and that we might build upon the ruins of a past adulterated by most variegated and exotic tastes our own Oriental personality', solidly based upon the pride of a verile race which will have known how to emerge triumphant from the bloody ordeal because it is predestined to write a beautiful and admirable chapter on the scroll of the world’s history which shall perpetuate and attest its contribution to the progress and the civilization of humanity? Our glorious forebears, with the patient labor of the ant, in the course of the centuries had been consolidating the firm foundations of the ancient home whose magnificent structure we are now contemplating, to keep in it as in a 'sanctuary the relics of our history, and to serve at the same time as a temple, a pilgrims’ shrine, and a fountain of inspiration for all future generations. We, of the present generation, have the imperative obligation to preserve the finished structure, to bequeath it, intact and secure, to the next generation. Every generation should, unstintedly, fulfill the part allotted to it for the consummation of this great enterprise. Already from this moment, to me, the vision has begun to unfold itself of the day that shall come in which the centuries shall behold in such a structure the most lofty, the most imposing, and the most marvelous monument to the genius and the I potentiality of our race. [ Every one is aware that we who have been designated by destiny to be in the government of the Republic, have always advocated the full enjoyment of all those liberties that make a man proud and conscious of his personality and of his inalienable right: freedom of speech, of worship, of association, of abode, and so forth; and for this reason, it would be most illogical and inconsistent on our part to require that our fellow-countrymen Aquino Appeals.... (Continued from page 1) National Assembly passed Act No. 12 designating December 4th of every year as KALIBAPI DAY. With the approval of this Act the Assembly has consecrated in a definitive and indisputable manner the importance and national significance of this institution. To comply with the purposes and objectives of the KALIBAPI, there could be nothing more appropriate than to present on this occasion to the people of the Philippines the problem of our national survival in its racial, social, political, and economic aspects, granting that the latter three— the social, political, and economic phases—are mere corolaries of the first, that is, of racial survival, because the extinction or the reduction to insignificance of our race makes unnecessary and futile to speak of social, political, and economie institutions that support or exalt it. The great capacity, influence, and power of a race depend upon the degree of its development in quantity and quality; on its preparation for patriotic nationhood and its national discipline; on its indomitable courage to realize individual and collective aspirations; on its faith and absolute confidence in its own powers. It is imperative that every one should feel proud of his race. Peoples devoid of racial consciousness or pride can never reach the full plenitude of their power or national glory, because they are doomed to slavery. By its geographical position, the Philippines now finds itself in the very centre of the mealstrom that now disturbs the great Pacific. Three years ago, when hostilities began between the United States of America, Great Britain, and Holland on the one hand and the Empire of Japan on the other, the latter country spread its overwhelming hosts upon the whole sphere of Greater East Asia. Being as we were under American sovereignty, we made common cause with her and the generous blood of our youth was copiously shed in all th£ battlefronts. The merciless war followed its implacable course which recognizes no end but victory. It crushed lives; burnt into ashes countless public and private properties; destroyed buildings, roads, and aH kinds of structures, and practically pulverized all obstacles placed in its way, and the former sovereignty was driven away from these Oriental lands. Now America once again is attempting the reconquest of the Philippines because she needs these islands to come nearer to her enemy and to have extensive and strategic bases for military operations; and once more our fields are being converted into the theater of a more sanguinary war which brings again in its wake widespread desolation and death. During the entire period of our Calvary we have always been propitiatory victims of the Apocalyptic evils, for, as I have said on another occasion, when the interests of the powerful nations are at stake the existence of weaker peoples receives from them a merely relative consideration; and the clash of arms of the combatants, developing as it develops upon our soil, we have, necessarily, to suffer, perhaps more than they, the horrible ordeals of war, with their long sequel of misery, hunger and epidemics of all kinds; and the most trivial ailments may develop into serious cases for lack of adequate medicines; and because of our conti-' nuous fears and anxieties and the high cost of foodstuffs our physical resistance has become lower and weaker. But the worst of all remains to be stated: the horrible spectacle which we daily witness—bloodshed and murder among ourselves, between brothers of the same blood md race, in which, by reason of egoistic motives or for hardly explainable causes, those who are best prepared for a determined activity, or for some kind of leadership, perish tragically in the hands of the perverse or the misguided. I have tried to fathom the depths of the passions that agitate our proletarian masses, and at the bottom I have seen only the cynical egoism of certain conscienceless demagogues who flee from the light and from peaceful and legal methods, because they know that their dissolvent doctrines only acquire virulence in the ignorance and in the uncontrolled passion of the masses. The result of all this, after the war, would be the complete decimation of our population, specially of the members best gifted and best prepared. should stultify their souls and think and act solely in the manner in which we think and act. I make this explanatory statement to avoid twisted or mistaken interpretations of a request that I now make to the nation that we have a short truce in the bitter controversies which at present separate us in this sad period of our national existence, for, to feed the hungry, to clothe the naked, and to soothe the sorrow-stricken are precepts of charity which peremptorily should be put into practice to the extent of every man’s capacity. And the easy and expeditious means would be, that in the meantime, we should dedicate ourselves individually or collectively to tasks and activities that tend to assure and consolidate our common survival, trying at all times, to have tolerance, peace and tranquillity, and the greatest abundance in the production of food. In the past we took pride in manifesting to the whole world our capacity to carve our own destiny, and it is a fact that we have done so. Have we, by any chance, lost our confidence in ourselves, in our capacity to suffer and overcome the bitterest and hardest vicissitudes, and in our recuperative power to resist and to triumph? Our political aspiration, in the meantime, may be concretely stated I as the implantation in our country I of a government of Filipinos, by Filipinos, and for Filipinos. It is possible that a longer period of preparation is required in order that the real and positive splendor of our Republic may be clearly appreciated, but if the administration of our domestic affairs, at least, were already shorn of extraneous influences, it would be timely to fathom the will of .the people on social and political’ principles and doctrines which must be availed of and implanted as norms of action for all public officials. If our capricious fancy for innovation could not still be satisfied with the classic and the conservative, we shall invent new theories and procedures to experiment upon. Our laws shall be formulated in accordance with our traditional idiosyncrasies, our characteristic virtues and vices, because, after all, all these qualities, good and bad, are the traits that shall afford us our cherished satisfaction and, happiness. To these laws, therefore, we should submit all our familiar problems, but all this shall only be possible if from now on we succeed in avoiding annihilation, and thus be able to save the most precious diadems of our cultural and spiritual treasures. Fellow-countrymen: To despair is to degrade ourselves, since it is disdainful cowardice to allow ourselves to be conquered by the tribulations of the moment. When the tragic shadows vanish from the horizon, the sun will shine again, whose warmth shall kindle into flame the coagulated blood in the veins and hearts of men, and its radiant rays shall clothe again our desolate fields in gay and pleasant Nation's Indi gents . (Continued from page 1) In a report sent to the Minister of Health, Labor and Public Welfare, Director Honorio Poblador of the Bureau of Public Welfare, outlined the relief activities of his office as follows: 1. General Welfare Activities relating to public assistance and relief of civilian indigents, the study, adjustment, and solution of social problems, and the improvement of social life. Indigent parsons who are found deserving, after a thorough social investigation, are given assistance in the form of cash or material relief, or work relief, as the case may demand. Other forms of relief, including social advice or counsel, encouragement, etc. are given. During the month of February, 1944, alone, about 4,414 families with 14,935 dependents were given material relief in the form of rice, corn, fish, vegetables, etc., in Manila and 399 families with 2,276 dependents, in the provinces. In 28 community kitchens managed by the Bureau, approximately 35,000 persons were fed daily. The Bureau also runs a Welfare Home at Legarda where halfstarved, homeless, and helpless persons are provided shelter, food, and care. Other Welfare Homes are contemplated to be organized in strategic places soon. The work Relief Section of this Bureau handles its rehabilitation and food production projects. During the month of FeDecember 8.... (Continued from page 1) panese forces swept all opposition and established themselves in all the territories once controlled by the Anglo-Americans. Within the short period of five months, the Japanese were virtual masters of the entire Pacific basin. We cannot but admire these brilliant exploits of the Imperial Japanese Forces. For, after all, the Japanese people are our neighbors and our friends. Geographically and historically, Japan and the Philippines have been closely intertwined for countless generations. And, during the Philippine Revolution, the Japanese people, convinced that we were fighting a life-and-death battle for our freedom and independence, offered to lend us her aid. “On December 8, 1941, Japan redeemed her promise and, in a short time, she was able to cut asunder the ties that had kept us in domination. Japan further showed her magnanimous intentions towards us by recognizing our independence. “Thus, on October 14, 1943, only over a year after the Imperial Japanese Forces first touched Philippine soil| the second Philippine Republic was born. We became a member of a free concert of nations with the rights and prerogatives—as well as the responsibilities, of course—of a free and independent nation. “But this freedom, this independence, has been threatened. Disregarding my appeal to the entire world that our national integrity and sovereignty be respected and recognized, the American air forces have attacked the territorial integrity of our land, laid waste our cities and our countrysides, and killed and wounded many of our population. “Consequently we were forced to declare a state of war against the United States and Britain. We could do no less. Our racial pride and integrity were at stake. And the commitments that we made in the Pact of Alliance with Japan bind us to aid her with all the resources at our command to fight this war to a successful conclusion. “December 8 will forever remain a memorable day in our calendar, because it marks the moment when Japan, compelled by the consciousness of her mission in Greater East Asia, sought to set. aright, through war, what she considered an unjust and undignified situation in this part of the world.” bruary, 1944, a total of 27,201 square meters of land was cultivated and planted to different vegetables. An estimated income of 1*2,559.30 was expected to be realized from the harvest of crops such as cassava, camote, peanuts, eggplants, talinum, tomatoes, squash and other garden plants. In line with the policy of the Government to depopulate Manila, the Transportation Service of this Bureau undertook the sending home of indigent persons and assisted those who could afford to pay for their transportation fares. 2. Child Welfare Activities relating to the maintenance, education, care, and custody of destitute, neglected, orphaned, delinquent and other underprivileged children in the government childcaring institutions at Welfareville; probation work among minor offenders and supervision of private child welfare institutions. At present there are seven (7) institutions located in Welfareville under the administration and supervision of this Office. A total of 1,459 children were under the supervision of this Office thru the Probation and Placement Section during February, 1944. Of this number 1,058 were proba-' tioneers, 325 parolees, 45 (delinquent cases (Units A and B) of the Orphanage, 28 “placed out” cases from the Girls Training School and 3 “placed out” cases from the Boys Training School. A total of 1,215 inmates was taken care of in the various charitable institutions receiving financial aid from this Bureau during February, 1944. This Bureau operates a milk relief unit which collects human milk from various donors for distribution free of charge to indigent babies and children in the different clinics and institutions under it. During February, 1944, a total of 475,401 c.c. of human milk was collected and distributed free of charge while a total of 64,827 c.c. was sold to private milk recipients during the same period. Sagana Ang Bigas.... ngayon ng mga kinatawan ng Ricoa at ng mga kawal sa pagsisiyasat sa mga sasakyang lumal'abas at nanasok sa Maynila ay dapat namang tinutugon na ng pagrarasion ng bigas sa mga mamamayan. Ang lumilitaw na pagkatiwalag ng Maynila sa mga bigasan sa Gitnang Luson ay lalo pang nasasamantala ng mga mayhawak ng bigas sa “black market”, ayon sa nadama, kaya nasusunod pa rin sila sa pagtatakda ng mataas na halaga. Nahiwatigan sa Ricoa na halos yari a ang pamamaraan ng pag rarasion ng bigas sa Maynila na pangsamantalang nakatakda sa buwang ito ng Disiembre, bagaman hindi pa inihahayag ang tiyak na araw at halaga. Sa isang panawagan ng Ricoa kamakailan ay hiningi sa madia na itigil ahg lihim na pagpapasok ng bigas at mais sa Siudad, at ibinabalang sino mang mahulihan ay sasamsaman ng kanilang dala at uusigin pa rin sa paglafbag sa mga tadhana ng Kautusan Big. 44 ng Pangulo. Sinabi ng Ricoa na ang pagsunod ng madia sa kautusang iyan ay siyang magpapadali sa pagkaganap ng mga layunin ng bagong samahan sa bigas at mais ng pamahalaan, isa na ang pagrarasion sa mga mamamayan. Nasa Likuran.... dangal ng tinurang Kalipunan. Sa mga layunin ng “Makapili” ay nangingibabfw ang paghahandog ng puspusang tulong sa Hukbong Hapones, ang pagpapakilos sa bansa upang magkaroon ng saganang pagkain at kagamitan sa digma, at ipakilala sa bayan na walang kalayaan ang Pilipinas kungdi magtatagumpay ang lahing asiano sa kasalukuyang digmaan.” “Bawa’t pilipinong nagmamahal sa ating bayan ay may puwang sa Makapili, at hinihintay namin ang kanilang pakikilahok,” ang pahayag ni G. Ramoz. Ang “New Leaders Association” na may mga hangarin ding katulad ng sa “Makapili” ay siya namang bibigkis at mamamatnugot sa kilusan ng kabataan, ayon sa napagalaman. Ginunita Ang.... sang pangdaigdig na nasasalig sa katarungan, pagkakapantay ng lahi at paggagalangan ng pagsasarili at kanangyarihang pangbansa, at pagtutulungan sa kabuhayan, kami ng Republikang ito ay nagnanais na ipahayag minsan pa ang aming matibay na pagtatapat sa banal na kasunduan ng pagtutulungan na bumubuklod sa amin upang tumulong sa ating pakikilaban sa buo naming kaya at magagawa. “Kung paanong ang Republiang ito ay islnilang sa dakilang digmaan na ang ikatlong kaarawan ay ating inaalaala ngayon, gayon din katibay ang paniwala ng bayang pilipino na ang ganyang kadakilang usapin na gaya ng atin ay hindi mabibigo.” Naglagay Ng.... taas na halaga ng mga paninda, pagtatago ng mga “prime commodities” at pagtatangi-tangi sa mga kasapi. Ipinaliwanag ng Kawanihan ng Kalakal at Industria na ang mga pangunang ailangang irarasion ng NADISCO sa buwan ng Disiembre ay ipamamahagi sa madia sa pamamagitan ng mga lider sa mga pinuno, magsuri sa mga ng mga samahang pangkapitbahay. Ipinatalastas naman ng NADISCO na ang pagbibili ng kasabang arina at ginayat sa mga MCCA ay gagawin na sa ung sino ang maunang bumili, at hindi sa turnuhan, upang makapagtipid ng panahon. Ang halaga ng kasaba sa NADISCO ay 1*70 ang arina at 1*60 ang ginayat. Si Kinatawang Pio Duran, litaw na orientalista at naging patnugot ng kawanihan ng mga suliraning panglahat ng KALIBAPI, ay hinirang ng Pangulong Laurel na pangalawang ministro ng mga suliraning pangloob.
pages: 4, 3