Ang idolo

Media

Part of Bulaklak

Title: Ang idolo
extracted text: 64 BULAKLAK Abril 11/1956 (UNANG LABAS) may bitiin sa pelijjT kula, na mawiwikang sensasyonal ang pagkasikat, ¿a tun ay na kahulugan ng katagang “sensasyonal,” kaipala iya’y wala nang iba kundi si Renato Dela Riva. Hang pel.kula pa lamang ang kanyang nagagawa bilang isang ganap na b.tuji, siya’y nakapagtayo na ng sariling bantayog sa puse ng madia, at siya’y kinilala na bilang “Idolu Ng Puting Tabing.” Ang pagkakapagtatag ng mga kap ¡sanan ng kanyang masusugid na tagahanga, ay naging parang kabute. Nagsulput-sulpot sa iba’t ¡bang dako ng kapuluan. Ni Hindi niya nalalaman ang pagkakatatag ng mga kapisanang iyon, na binubuo ng mga kaluluwang ku.ig hindi man niya kilala at ni-» hindi niya nakikita, ay naghahangad naman sa kanya ng lalong mababangong tagumpay, at ng lalong matatayog na karangalan. Eaya lamang niya malamang mayroon pang isang kapisanan ng Haas: nang maging isa sa mga panauhin si Rogelio Dela Ro*a, sa gabi ng pagpuputong sa nahalal na “Bb. Bulaklak Ng 1955.” Aug mat-in gal na palatusitunan ay ginanap sa Bambang, Hulakan. Kasama ni Rogelio, na naging panauhin sa pagtitipong iyon, sina Senador Francisco "Soc” Rodrigo, Kongresista Erasmo Cruz ng Bulaban, at iba pa. Kanan. iwng palatuntunan sa himpapawid, na dif-abihan ng "ídolo sa puting tabing.” mga tagahanga niya, na if.natag, ay kung makatanggap na siya ng sulat. Karaniwang tumatanggap siya ng sulat ng paanyaya upang siya ang maging panauhing pandangal, bago itatag ang kapisanan. Sa malimit na. pagkakataoii, siya’y nakapagbibigay at nakadaSDfUliAT M NATOY B. CATHTDI6 dalo. Nguni’t sumasapit ang pagkakataong siya’y abatang-abala sa istudyo, at masakit man sa kanyang kalooban, wala siyang magawa kundi ang tanggihan, lakip ang paghingi niya ng paumanhin.. PL XVl-^G sasapit ang unang pagtatanghal ng pelikula niyang kayayari pa lamang, parang isang panatang tinu upad ni Renato, na siya’y makaparoon sa “lobby” ng sineng pagtatanghalan, upang tanggapin ang kanyang mga tagahanga, kausapin, at lagdaan ang mga “autograph book” ng mga iyon. Kahi’t hindi inaatasan ng istudyoñg kanyang pinaglilingkuran, siya na ang nagkukusa. Si* nasabi niya sa kanilang pinuno, na sa palagay niys’y kailangang magpunta siya sa “lobby” upang makaniig naman niya ang kan yang mga tagahanga. Ang magtungo sa “lobby” sa unang araw ng pagtatanghal ng pelikula, ay hindi gawang biro. Batid niya ang init na kanyang daranasin doon. Makikipagsiksikan siya. Magugusot ang kanyang damit, papawisan siya. Hindi niya malalaman ang kanyang susunod na gagawin, sa dami ng mga tagahanga niyang lalapit sa kanya. at hihiling at makikiusap ng kung anu-anong bagay. At, mangangalay ang kanyang mga daliri sa kalalagda sa mga autograph book na inilalapit sa kanya. Nguni’t ang lahat nang iyan ay kailangang tiisin niya, sapagka’t batid niyang sa isang dako, (rang niya sa kanyang mga tagahanga ang lahat nang tagumpay at ka rangalang kanyang inaani. Karapat-dapat namang ukulan niya ng panahon at pansin ang mga kaluluwang iyon, na- nag-akyat sa kanya sa tugatog ng tagumpay, nang walang hinihintay na súkli sa kanilang pagpapagod, kundi ang sa pana-panahon ay makita lamang siya, makausap, at mapalagdaan ang kanilang mga autograph book. ISANG pelikula pa ang natapos ni Renato Dela Riva. Ang pamagat: “Dakilang Mangingibig.” Ginagawa pa lamang ang pelikulang iyon, nakita na -sa lahat nang palatandaan na iyon ay isa pang tagumpay na ipuputong sa kanyang noo. Magiging masigla ang pagtanggap ng publiko sa pelikulang iyon. . Kaya naman, nagugunita na ni Renato ang hirap na kanyang titiisin sa “lobby” sa unang araw ng pagtatanghal ng “Dakilang Mangingibig.” Nguni’t tuwing magugunita niya ang mga hirap na iyon, siya’y nagkikibit lamang ng balikat. Iyon ay isang katungkulan at pananagutang kailangang gampanan niya. • • isang pananagutang binding-hindi niya maiiwasan. At, sumapit ang unang araw ng pagtatanghal ng “Dakilang Mangingibig.” Maaga pa’y gising na si Renato. Ganyan ang laging ginagawa niya tuwing unang araw ng pagtatanghal ng kanyang pelik'ula. Nang araw na iyon, naisipan niyang mabuti yata ang maaga siyang magtungo roon, upang maiwasan niya ang pagsisiksikan. Nguni’t iniwaksi din niya ang isiping iyon. Hang mahahabang sandali ang matulng lumipas. Tumawag siya sa sine, sa pamamagitan ng tlepono. Itinanong niya kung maaari na siyang magtungo roon. —Oo. Madilim pa’y nagsisikslkan na rito ang iyong mga tagahanga. Hinihintay ka. Pumarito ka na, upang hindi naman sila mainip! —sabi ng nakausap niya. Humanda na bí Renato. Ilang sandali pa’y pak a rating na siya sa “lobby.” Totoo ang sinabi ng nakausap niya sa. telepono. Nang dumating siya sa harap ng malaking sine, nakita niya ang makapal na taong nagkakagulo sa pagkuha ng tiket sa takilya. Nakaabot sa kanyang pandinig ang pagsisigawan, laluna nang mabatid at makitang siya’y dumating na. Mula sa kanyang kotse, sinugod na siya ng kanyang mga tagahanga. Doon pa lamang ay hindi na niya mabilang ang mga autograph book na kanyang nilagdaan MULA sa kanyang kotse, si Renato ay nakasapit din sa “lobby,” si tulong na rin ng ilan sa kanyang mga tagahanga. ha siyang nagpatabi sa mga taong nasa kanyang daraanan. Sa lahat nang sandali ay kumakaway siya sa mga naroroon, ngumingiti siya sa mga nakikita niyang ngumingiti sa kanya, nakikipagkamay siya. Anupa’t maitutulad siya sa isang kandidatong ipinagbubunyi ng kanyang mga tagapagtaguyod. Sa “lobby”, lalong pinagkagdluhan si Renato. Sa malas ay hindi masawata ang pagsisigawan ng kanyang mga tagahanga. Mula sa kanyang kinaroroonan, nadarama ng kanyang mukha, ang mainit na singaw na bunga ng nagsisiksikang mga tao. Mula roon, sinipat niya ng tir.gin ang takilya. Kung gaano an* pagkakagulo ng kanyang mga tagahanga sa pagpapalagda sa kanya ng kanilang mga autograph book, gayón din ang pagsisiksikan sa takilya sa pagkuha ng tiket. At, naisaloob niyang ang kanyang pelikulang Dakilang Mangingibig ay isa na rrnmang tagumpay niya . panonood sa Nguni’t nang umuwi, 2t ng kanyang istudyo. Isang tagumpay, na utang niya sa mga niiikhang ngayo’y nagsisiksikan sa kanyang harapan... MAHIGIT na isang oras na namalagi si Renato sa “lobby.” Nang inaakala niyang madalang na ang mga nagpapalagda sa kanya, minarapat niyang pumasok sa sine, upang panoorin ang kanyang pellkula. Dalawang oras siyang namalagl sa loob ng sine, sa kanyang pelikula. lumabas na siya upang nakita niyang tila naragdagan. pa kaysa rati ang mga taong nga* yo’y naghihintay na naman sa kanya. Abril 11, 1956 BÜLAKLAK 65 I kin away lamang ni Renato ang kanyang kanang kamay, saka siya ngumiti sa makapal na taong naroroon at naghihintay sa kanyang paglabas. Nguni’t sadyang hindi na siyp, m&aaring mamalagi sa “lobby.” Nagpapahiwatig na ang kanyang sikmura. Nagugutom na sfya. Isa pa, pagkapananghalr ay kakailanganin niyang makapagpahinga naman. . Mula sa hagdan, inut-inot siyang nanaog. Hanggang doon ay nagkakagulo ang^mga tao. Gusut na gusat ang kanyang damit. Maraming humihipo sa kanya, maraming pumipisil sa kanyang mga kamay. Iyon ay hindi na niya pinapansin. Kung iyon ay may ka hulugan man, ang kahulugan ni yon ay sadyang siya ang kinikilalang “¡dolo” ng mga taong na Abril 11, 1956 BULAKLAK 89 Üasaysayan Ni Gloria... (Buhat sa pahina 45) sa ¡bang araw, lalagdaan ko uli ang autograph book mo. Pasensiya na, ha? —sabi ko, saka humingi ako ng kaunting paumanhin sa kanya, Nakangiti namang nagpaunlak ang batang babae. Ilang araw pagkaraan ng tagpong iyon, nagsadya sa aming tahanan ang batang babae. Ang dahilan ay dalawang bagay: una, upang muling palagdaan ang kanyang autograph book, at ikalawa, upang isauli ang aking fowl tain pen jia nawala nang magkita kami sa himpilan ng radyo—E, saan mo naman nakica ang fountain pen? —ang tanong ko sa kanya. —Doon hu sa lapag. Kamuntik na nga hung mayapakan ng isang lalaki, e! —sabi ng batang babae. Alam niyang sa akin ang plumang iyon, sapagka’t mayroong pangalan ko. Para sa akin, ang batang iyon ay napakauliran, sapagka’t sa ganang akin, ang pinakadakilang katangiang maaaring taglayin ng isang tao, ay ang katapatan. Hojio8tyt wika nga. Ang plu mang iyon ay may halaga din mang iyon ay may halaga' din naman.- Nguni’t sa kabla ng kahirapan ng batang babaing iyon, hindi niya hinangad na mapasakanya-na ang aking pluma. Kapag gayón namang lahat ang aking mga tagahanga, lalong magkakaroon ako lang hon ng mga maghangad sa mga hindi ari- . -ITUTULOY-ANG IDOLO (Buhdt sa pahina 65) roroon. Sa sanda-sandali, ang inaabatan n¡ Renato ay ang pagkakataong makasiksik tao, upang makalsod na patungp sa kanyang kotse, na nasa labas ng sine. Utay u'cay, si Renato ay Jiakarating sa kalagitnaan ng “lobby” mula sa itaas ng hagdanan. Mula roon ay ilang mahahabang sandaling napatigil siya, sa gltna ng mga taong lalong nagsiksikan sa hangad na mahipo lamang siya, makausap lamang siya, makita lang karangamakapagmalaki. Sa panangayon, mahirap makatagpo taong hindi marunong nil a siya sa makapal na gang mang ang kanilang “ídolo.” Ilang sandal! pa ang buong bagal na nakalipaa, bago al ya tuluyang nakarating sa labas ng sine. Sinundan pa mandin siya roon ng kanyang mga tagahanga. Sadyang ayaw siyang palayuin. Ang totoo, tila nauulinigan niyang may mga sumisigaw na siya’y maupo muaa upang makapagpahinga, at upang pagsawaan munang makausap nang sarilinan ng kanyang mga tagahanga. Nguni’t naisip naman niyang iyon ay isa nang pagmamalabis sa kanyang katawan, na kangina pa humihingi ng kailanga'.ig pagpapahinga. Mula naman sa labas ng sine, minalas ni Renato ang kanyang kotseng nakaparada, at sa malas ay kangina pa naghihintay sa kanya. Matagal din bago siya nakasapit sa kanyang sasakyan. Upang At nang mabuksan niya ang pintuan niyon, madali Biyang naupo sa upuan, at binunot sa kaibu turan ng kanyang dibdib ang isang malalim na buntung-hinin nga, saka ngumiti at minalas ang kanyang mga tagahanga na naroroon din. Pinahid pa ng likod ng isang kamay niya ang pawis na namuo sa kanyang noo. Umayos ng pagkakaupo si Renato. Naisip niyang upang mapadali ang kanyang pag-alis, kailangang walang makamalay sa pagpapaandar niya sa kanyang kotse. Pinaandar na niya ang makina. Nguni’t hindi pa lumalakad ang sasakyan. Kumaway siya sa kanyang mga tagahanga. Nagpaalam siya... Kay-raming kamay na tumaas at kumaway din sa kanya. Sa dako pa roon, nakita niyang isang bugso pa ng kanyang mga tagahanga, na sa malas ay nahuli ang pagdating, ang nakahanda na upang siya’y sugurin. Tinapakan niyang bigla ang gasolina. at suniibad ang sasakyan. Kanginang-kangina pa niya inaasam-asaTn na makaalis at makauwi... parang kanginang-kangina pa niya hinahangad na masuong ang sarili sa isang mabigat na sakuna, na siyang hahabi sa mahalakabanatang magaganap sa kanyang buhay sa hinaharap Kung nalalaman lamang niyang gayón ang mangyayari, kung na lalaman lamang niyang siya’y napipinto sa isang mabigat na sakuna, sana’y ninais niyang manatili na lamang siya sa habang panahon sa “lobby” ng sine. Ano kaya ang nangyari sa ating ¡dolo”? (ITUTULOY) 427-453 ECHAGUE, MANILA TEL., 3-91-61
Date: 1956
Rights